Een gastbijdrage van Kees Pieters (Nederwind).

Rechtspraak is een vak apart. Juridische logica is geen normale mensenlogica. Toch zou het goed zijn voor het rechtsgevoel als rechterlijke uitspraken voor de gemiddelde burger “snapbaar” zouden zijn. Bij de recente uitspraak inzake de bouw van een windturbinepark bij Zeewolde resteert slechts een gevoel van surrealisme.

Europese mededingingsregels

In het verleden kon het gebeuren, dat het bijhouden van de plantsoenen in de gemeente Juinen door wethouder Hekking werd gegund aan het bedrijf van ome Henk, de oom van de wethouder. Om dit soort vriendjespolitiek te voorkomen zijn er Europese mededingingsregels opgesteld voor het gunnen van werkzaamheden door de overheid. Iedere opdracht moet duidelijk worden omschreven met duidelijke eisen en openbaar worden aanbesteed, zodat verschillende partijen in volledige concurrentie kunnen inschrijven.

Schaarse vergunning

Bij het afgeven van een vergunning kan sprake zijn van schaarste. Als er bijvoorbeeld een vergunning wordt afgegeven voor de bouw van een windturbine, dan is er slechts één bedrijf, dat de vergunning kan krijgen. Weliswaar gaat het niet om een opdracht tot werkzaamheden, maar het gaat om het geven van een voorrecht, waaraan groot geldelijk gewin is verbonden. De vergunning is dus schaars en waardevol. Ook in die situatie moeten verschillende partijen gelijke kansen krijgen in de geest van het Europees recht. Zo niet, dan kan sprake zijn van een gevalletje “Ome Henk”.

Surrealistische uitspraak

In een zaak rond de vergunning voor de bouw van een windpark in Zeewolde zijn de wegen van de Raad van State ondoorgrondelijk. De klacht bestond eruit, dat het Windpark Zeewolde was vergund aan één partij, Windpark Zeewolde B.V. De rechter constateerde dat er inderdaad geen sprake was geweest van mededinging. Maar tegelijkertijd oordeelde de rechter dat er geen sprake was van een schaarse vergunning. Vrij vertaald stelde de rechter dus: “Deze schaarse vergunning is geen schaarse vergunning”.

Daarmee zocht hij aansluiting bij het meesterwerk van Magritte, waarin een pijp is afgebeeld met het onderschrift “Ceci n’est pas une pipe” (dit is geen pijp).

We zijn hier getuige van rechtspraak als een vorm van surrealisme.

Zie ook Raad van State hier.